แต่เหตุการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดโรงเรียนวัดคุ้งวารี (อำพันอุปถัมภ์)มีนักเรียนจำนวน122คน เปิดทำการสอนชั้นอนุบาล1ถึงประถมศึกษาปีที่6 นักเรียนส่วนใหญ่ฐานะไม่ดีนัก ผู้ปกครองมีอาชีพรับจ้างเช่นเป็นคนงานก่อสร้างรับจ้างทำความสะอาดตามหอพักหาเช้ากินค่ำเกือบ100% นักเรียนบางส่วนขาดการดูแลเอาใจใส่ขาดความอบอุ่น กลับบ้านไม่เจอพ่อแม่ ส่วนใหญ่พ่อแม่แยกทางกันหรืออยู่กับตายายนักเรียนบางส่วนย้ายตามผู้ปกครองมารับจ้างทำงานก็นำลูกย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ทำให้นักเรียนบางส่วนผลการเรียนไม่ค่อยดีนักจึงเป็นหน้าที่ของคุณครูที่ต้องคอยสอนเพิ่มเติมจากเวลาปกติโดยที่สอนเพิ่มหลังเลิกเรียนปกติอีก1ชั่วโมง

การที่โรงเรียนอยู่ใกล้เมืองจึงถูกมองข้ามไป ผมเคยเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนรักไทยร่มเกล้าอุปถัมภ์บนเขาอำเภอเนินมะปรางหน้าหนาวจะมีคนขนเสื้อผ้ามือสองมาแจกผ้าห่มอุปกรณ์กีฬาและอื่นมาแจกให้กับเด็กนักเรียนแทบทุกวันบางวันมีถึง4ราย แจกจนต้องบังคับให้นักเรียนเอาเสื้อผ้ากลับบ้านทุกวันนักเรียนไม่อยากได้เพราะมีมากแล้ว คนที่นำมาแจกก็ห้ามไม่ได้แต่โรงเรียนใกล้เมือง เช่นโรงเรียนวัดคุ้งวารีกลับถูกมองข้ามไปนานๆจะมีคนนำเสื้อผ้ามาบริจาคไม่มากนัก นักเรียนแย่งกันขอเอาไปใส่ ถ้าใส่ไม่ได้ก็ขอเอาไปให้พ่อแม่ที่บ้านใส่

ทางโรงเรียนยังต้องปรับปรุงอีกหลายอย่างอาคารอเนกประสงค์ชำรุดหลังคารั่วพื้นด้านหน้าน้ำก็ท่วมเวลาฝนตกหนัก และที่ผมสงสารเด็กมากที่สุดคือไม่มีสนามวอลเล่ย์บอลและสนามตะกร้อไม่มีให้นักเรียนเล่นกับพื้นหญ้าเอาเสาล้อยางเทปูนขึงตาข่ายเล่น เวลาไปแข่งกีฬากลุ่ม เจอสนามปูนมีเส้นขอบสนามนักเรียนเล่นไม่ออกเพราะไม่เคยเล่น

ทางโรงเรียนเลยทำผ้าป่าเผื่อทำสนามวอลเล่ย์บอลก่อนนักเรียนที่เคยเล่นตะกร้อมากระซิบผมว่า ผอ.ครับถ้าได้เงินมาทำสนามตะกร้อก่อน ทำสนามวอลเลย์บอลได้ไหมครับ เล่นเอาผมน้ำตาซึมเลยและบอกนักเรียนว่าเราคงได้เงินมีพอทำทั้งสองสนามนั้นแหละ นี่หรือโรงเรียนที่อยู่ใกล้เมือง โรงเรียนที่ผมเคยไปอยู่มาทุกโรงเรียนมีสนามพร้อมเกือบทุกโรงเพราะเป็นส่วนหนึ่งในการเรียนการสอนและนักเรียนสามารถฝึกซ้อมนำไปแข่งขันกีฬากลุ่มโรงเรียนทุกโรงเรียน

ส่วนงบประมาณที่จะขอจากหน่วยงานด้านสังกัดต่างๆนับเป็นไปได้อยากมากเพราะงบประมาณมีน้อยโรงเรียนประถมศึกษามีมากอย่าว่าแต่สร้างเลยค่าซ่อมอาคารเรียนก็ยังไม่พอแบ่งกันแล้วถ้าท่านมามองจากงบประมาณองค์การปกครองส่วนท้องยิ่งยากใหญ่

ชีวิตการเป็นผู้บริหารที่เหลืออยู่อีก9ปี ไม่ทราบว่าจะพัฒนาโรงเรียนวัดคุ้งวารี(อำพันอุปถัมภ์) ไปได้เท่าไหร่คงสู้จนสุดความสามารถที่ตนเองมีอยู่เพื่อเด็กนักเรียนที่ด้อยโอกาสและมีฐานะอยากจนได้มีโอกาสเท่าเทียมโรงเรียนในเมืองและให้กำลังใจตนเองและคุณครูทุกๆท่านที่สอนเด็กนักเรียนของเรา

แม้จะถูกมองข้ามแต่ขอให้ทำจนสุดความสามารถของเรา  นี่เป็นคำพูดจากใจท่าน ผอ.วิวัฒน์ พิพัฒน์ศาสตร์ โรงเรียนวัดคุ้งวารี(อำพันอุปถัมภ์)จึงอยากให้ผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบในด้านการศึกษาให้ความสนใจเข้ามาดูแลบ้างครับ

ภาพ/ข่าวโดย…ทรงกลด สีสดเขียว